Sometimes descriptions are pointless, in this case the cover speaks for itself.
A stack of Marshall amps and a hot chick dressed accordingly, a lethal combination guaranteed to give you the same feelings you had back in the late 80s plus a libido rise 😛
Can you think of anything better?
Second best most enjoyable/tons of fun album for 2009 after Steel Panther's “Feel the steel”
Bring back the good ol’ days!

_________________________________________

Όσο για τους ημεδαπούς αναγνώστες, οφείλω να επισημάνω τα εξής:
Απ’ ότι φαίνεται “κάποιοι κύκλοι” έχουν ενοχληθεί από την αναγνώριση/επιτυχία κλπ που γνωρίζουν τόσο οι Firewind όσο και οι Outloud.
Το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται για άλλες εγχώριες *ανταγωνιστικές μπάντες* (όπως θα περίμενε κανείς) αλλά για fans – μέσα σε αυτούς που καταφέρονται με απαξιωτικά σχόλια οι Μεταλλοπατέρες (του έθνους) έχουν, όπως αναμενόταν, την μερίδα του λέοντος.
Η αλήθεια είναι πως ο συγκεκριμένος δίσκος έτυχε εκτεταμένης προβολής, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με διαφορετικά κριτήρια.
Γι αυτό προτείνω να αφήσετε το φτυάρι και να επικεντρωθείτε στην ΟΥΣΙΑ, δηλ. την ΜΟΥΣΙΚΗ. Άντε και την τύπισσα στο εξώφυλλο 😛
Σε τελική ανάλυση δεν είναι όλοι άβουλα όντα να αποδέχονται ό,τι τους πασάρουν, με εξαίρεση βεβαίως το ηλικιακό φάσμα 12 έως 18 (ή και λίγο παραπάνω ορισμένες φορές)
Ακόμα όμως και ως προς την μουσική καθαυτή υπήρξαν ενστάσεις και γενικά μία δυσφορία.
Ιδού μερικά αντιπροσωπευτικά σχόλια:
“Τι ακριβώς νέο έχουν να προσφέρουν;”,
“Ακόμα μία προσπάθεια αναβίωσης των late 80s” και το κορυφαίο όλων,
“Είναι κρίμα να προωθούνται *αυτοί* και όχι κάποιοι άλλοι με αυθεντικό υλικό”
Ε, μα τότε να αποκηρύξουμε και τους AC/DC καθώς και μερικές χιλιάδες ακόμη συγκροτήματα που “εμμένουν” σε ένα πολύ συγκεκριμένο στυλ επί σειρά ετών.
Κι εγώ που νόμιζα ότι ορισμένα πράγματα είχαν απενοχοποιηθεί…

Bob Katsionis (Μπάμπης Κατσιώνης) at Wikipedia
“We’ll rock you to Hell and back again!” at RateYourMusic
“We’ll rock you to Hell and back again!” at Discogs

Record Label: Frontiers Records
Catalogue Number: FR CD 421
UPC: 8024391042120
Rights Society: SIAE [Italy]
Mastering SID Code: IFPI LZ25
Matrix/Runout: MULTIMEDIAPRESS.IT KC_029761 FR CD 421
Mould SID Code: IFPI KC02

Tracklist:
01. What I need [3:54]
02. We run [4:09]
03. Tonite [3:38]
04. Search for truth [4:32]
05. This broken heart [4:15]
06. Breathing fire [4:06]
07. Wild life [3:32]
08. Broken sleep [4:07]
09. Out in the night [4:07]
10. Lovesigh [4:31]
11. Outloud! [3:16]
Video Clip
“We run”
¯¯¯¯¯¯¯¯
*Legal Disclaimer*

FLAC CD-rip nfo
Mirrors:
FLAC level 8 | v1.2.1 [Filecloud.io]
FLAC level 8 | v1.2.1 [Filefactory.com]
FLAC level 8 | v1.2.1 [Firedrive.com]
FLAC level 8 | v1.2.1 [Gamefront.com]
FLAC level 8 | v1.2.1 [Mega.co.nz] ✔ [04/03/2013]
FLAC level 8 | v1.2.1 [Netkups.com]

Show Checksums »

 
mp3 CD-rip nfo
Mirrors:
mp3 VBR V0 | LAME v3.98.2 [Filecloud.io]
mp3 VBR V0 | LAME v3.98.2 [Filefactory.com]
mp3 VBR V0 | LAME v3.98.2 [Mega.co.nz] ✔ [04/03/2013]
mp3 VBR V0 | LAME v3.98.2 [Rapidshare.com]
mp3 VBR V0 | LAME v3.98.2 [Solidfiles.com] ✔ [04/03/2013]

Show Checksums »

 
“We run” [Official video]
“We run” [Live at “Radio Arvyla” show, ANT1 16.12.2009]

Η βασική διαφορά είναι πως οι AC/DC (μια που αυτούς ανέφερες) εφηύραν το στυλ στο οποίο εμμένουν, ενώ ο μπάμιας παίζει «ό,τι πουλάει», από Power, σε Progressive, σε Black, σε Death, σε Classic Heavy, σε Hair Metal…
Δεν αρνούμαι τις συνθετικές κι εκτελεστικές δυνατότητες του, αλλά από *integrity*; Ask me on February 30th…

Καμία αντίρρηση ως προς αυτό αν και η πρόταση «εφηύραν το στυλ στο οποίο εμμένουν» δεν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Ως γνωστόν, παρθενογένεση ΔΕΝ υπάρχει.
Αντιστρέφω το ερώτημα:
Πόσους έχεις ακούσει να διαμαρτύρονται για τους Airbourne που κοπιάρουν φόρα-παρτίδα τους AC/DC;
[η λίστα με μπάντες «επηρεασμένες» απ’ τους τελευταίους είναι μακροσκελέστατη]
Παρομοίως για τους Steel Panther οι οποίοι προχωρούν ακόμη περισσότερο και «δανείζονται» αυτούσια riffs/μελωδίες.
[Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν αγνοώ ότι οι Steel Panther αποτελούν *ειδική περίπτωση* και ίσως ο κόσμος είναι πιο ελαστικός αφού επικεντρώνεται σε άλλα σημεία]

Όσον αφορά στο 2ο σκέλος, νομίζω πως θα συμφωνήσεις ότι αυτή είναι η μοίρα ΟΛΩΝ των session μουσικών και δη αυτών που ξεχωρίζουν για τις ικανότητες τους.
Θέλεις μήπως να μιλήσουμε για τα ΑΠΕΙΡΑ guests που έχει κάνει ο Jeff Scott Soto ή τις μπάντες απ’ τις οποίες έχει περάσει ο Jørn Lande;
Ειδικά ο Νορβηγός έχει ασχοληθεί με όλα τα παρακλάδια του Hard Rock/Metal.
Vagabond, Mundanus Imperium, The Snakes, Ark [η μόνη μπάντα ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ που κατάφερε να κάνει τους Theater να φαίνονται υποδεέστεροι] και η λίστα συνεχίζεται και ΘΑ συνεχίζεται…
Ένας παλιός γνωστός (fanzine-άς) θυμάμαι τον έλεγε περιπαικτικά «ανθρώπινο jukebox», βάζεις το κέρμα στη σχισμή (τα φράγκα στο πορτοφόλι του) και τραγουδάει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ του ζητήσεις.
Κατά την γνώμη μου, ο «ολοκληρωμένος» μουσικός, οφείλει να είναι σε θέση να παίξει τα πάντα (εντός ή εκτός εισαγωγικών το τελευταίο)
Τα ΚΙΝΗΤΡΑ του έρχονται (ή θα ΠΡΕΠΕΙ να έρχονται) σε 2η μοίρα.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες φορές αυτό εκλαμβάνεται ως παρέκκλιση από αυτό που πραγματικά επιθυμεί να δημιουργήσει/ερμηνεύσει κλπ, αν όμως είναι καλός δεν μπορούμε παρά να το αναγνωρίσουμε.

Πριν μερικούς μήνες βγήκαν στη δημοσιότητα δηλώσεις του Vivian Campbell ο οποίος (σχεδόν) απαξίωσε το παρελθόν του δίπλα στον best singer of the entire universe (και δυστυχώς πλέον, καρκινοπαθή).
Είπε λοιπόν ορθά-κοφτά ότι το είδος της μουσικής που έπαιζε με τον Dio, ΔΕΝ ήταν της αρεσκείας του/δεν αισθανόταν άνετα κλπ, μεγάλο ΑΔΕΙΑΣΜΑ που δημιούργησε και παρεξηγήσεις. Ενδεχομένως λοιπόν να το έκανε (και) για βιοποριστικούς λόγους.
Τι θα πρέπει να κάνουμε τώρα όλοι εμείς δηλαδή, να διαγράψουμε την παρουσία του; Αφού θυμόμαστε τα riffs/solos του ΝΟΤΑ-ΠΡΟΣ-ΝΟΤΑ και μετά από τόοοοοοοοοσα χρόνια το υλικό εκείνο εξακολουθεί να συγκινεί όπως τότε.

I rest my case.